III
MÜQƏDDƏS MƏZAR
Əsir ilıq külək, mülayim külək,
Fəqət qasırğalar keçir sinəmdən.
Qəlbimdə çırpıntı, əlimdə çiçək
Müqəddəs bir qəbrə baş əyirəm mən.
Onun dövrəsində gül-çiçəyə bax,
Deyirsən, əkilib iyirmi ildir.
Üstündə göyərən otların ancaq
Hələ bir yaşı da tamam deyildir.
Sanki ayaqlayıb ölümü bu an,
Hər gələn baş əyir bu böyük ada.
Şairi vədəsiz apardığından
Elə bil utanır qəbristan da.
O bir el vurğunu, el aşiqiydi,
Budur, qəbrinin də yanında el var.
O güllü-çiçəkli çöl aşiqiydi,
Bunu duyursanmı bahar, ay bahar?
Daha sözlü qəlbi gəlməyir dilə,
Min söz çələngi var hər qəlbdə, nə qəm.
Onun məzarının önündə belə
“O ölmüş” sözünü eşitməyirəm.
Təbiət, təbiət, ana təbiət!
Yamyaşıl geymisən yenə, təbiət!
Niyə vaxtsız qıydın ona, təbiət?
Kamınca bir ömür sürmədi getdi.
Neçə əsəri də odlu çağında
Qaldı yazılmamış can otağında.
Əmirxanı tapıb Kür qırağında
Bağından bir meyvə dərmədi, getdi.
Eldarı el deyib ellə qalacaq,
Aygün min illərcə, Ay, Gün olacaq.
Gözləyib Ülkəri on beş il ancaq
Ona toy xələti vermədi, getdi.
O qələmlə qurdu öz dünyasını,
Vaqif alqışladı söz dünyasını.
Sənət dünyasını-saz dünyasını
Barı yüzcə il də görmədi, getdi.
Günahkar görürəm torpağı, yeri,
Ömrümüz özü də sirli aləmdir.
Nədənsə insanın əzəldən bəri
Gəlişi sevincdir, gedişi qəmdir.
Yox-yox, kədərlənmə ürək, ey ürək,
Onun söz mülkündən kədər uzaqdır.
Bir də ki, dünyaya gələn gedəcək-
Ölümə yalvarma, ümid nahaqdır.
Əbədi susubdur bir şair səsi,
Birgünlük, beşgünlük o yatmamışdır.
Göz yaşı, qəlb ahı hələ heç kəsi
Ölüm yuxusundan oyatmamışdır.
Yox-yox, xəzan görməz onun söz bağı,
Ölümə əl çalıb gülmək gərəkdir.
Vurğun şeriyyəti, Vurğun torpağı
Bəlkə də yüz Vurğun yetirəcəkdir.
Qəlbi sükutdadır dayananların,
O qalxıb bu halı seyrə dalaydı.
Deyirəm, kaş elə hər sənətkarın
“Unudulmuş” qəbri belə olaydı.
1957.