KƏNDƏ İŞIQ GƏLDİ
Kəndə işıq gəldi, nur gəldi o il;
Gözlərin göylərə həsədi getdi.
Əlində kəlbətin, çiynində məftil
Montyor hər evi bəzədi getdi...
O güldü, sevindi bir uşaq kimi,
Nur olub evlərə axmaq istədi.
“İşığı onun tək hamı sevirmi?” --
Girib ürəklərə baxmaq istədi.
Baxdı üzdə sevinc, ürəkdə ilham,
Damlar da gözünə alov göründü.
Kəndi qarış-qarış gəzdi bir axşam,
Gözünə işıqsız bir ev göründü.
Deyindi: “Bu evin sahibi hanı,
Canım, işıqdan da qaçarmı insan?”
Montyor çağırdı, döydü qapını,
Gəlmədi, gəlmədi qapını açan...
Dırmanıb həyətə düşdü divardan,
Gəzdi lal həyəti, kimsəsiz bağı.
Dönüb, ağ gilasa baxdığı zaman
Dibindəki çata getdi ayağı.
Gördü taladakı bostan yerini
Tamam bürüyübdür gicitkan, çayır.
Körpə tut elə bil çağırır səni,
Bircə su deməyə dili çatmayır.
Səsləndi, bir giley əks etdi səs də,
Uçan navalçalar yoxsa danışdı.
Hələ qapının da qıfılı üstə
Bir qara hörümçək tor bağlamışdı...
Yel əsdi, dil aldı sanki ağaclar,
Hər yarpaq telində bir səda dindi:
-- Qonağı -- küləklər, sahibi -- quşlar,
Çırağı da aydı bu evin indi.
Ayaq atdı hara, göz qoydu hara
Elə montyorun qaraldı qanı.
Qonşu bir həyəti səslədi sonra,
Soruşdu: “Bu evin sahibi hanı?
Varlığı alışar qəlbi olanın,
Bu həyət işıqsız bəs necə qalsın?
Bir qarı hay verdi: “dava salanın
Yaxşısının evi beləcə qalsın;
Balası davadan dönmədi geri,
Qarı yollarına göz dikdi xeyli.
Qapadı gözünü bir yaz səhəri
Ürəyi həsrətli, dili gileyli.
Dedi: “Bunları da oğluma verin,”
Bax budur həyətin, evin açarı.
Ay oğul, sən hardan o bağa girdin,
Yeri, təzələmə dərdimi barı!”
Montyor xəyallar içində durub
Süzdü bu alovsuz, odsuz ocağı;
Sonra dörd tərəfdən dirəklər vurub
İşığa qərq etdi həyəti, bağı.
Gözündən qığılcım çaxdı yenə də,
Yandı bu gün üçün, gələcək üçün.
Dedi məşəl edim ürəyimi də
Bu evi dünyaya göstərmək üçün...
Moskva, 1960