|     |     |  
 
         
   
 

MƏMMƏD ARAZLI GÜNLƏRİM
GÜLXANIM FƏTƏLİ QIZI

SƏNƏTDƏ SON MƏNZİL OLMUR
PUBLİSİSTİK YAZILAR VƏ MÜSAHİBƏLƏR

MƏN ÖZÜM BİLİRƏM NƏÇİYƏM NƏYƏM
HAQQINDA YAZILMIŞ MƏQALƏLƏR
 
KƏNDƏ  İŞIQ  GƏLDİ

Kəndə işıq gəldi, nur gəldi o il;
Gözlərin göylərə həsədi getdi.
Əlində kəlbətin, çiynində məftil
Montyor hər evi bəzədi getdi...

O güldü, sevindi bir uşaq kimi,
Nur olub evlərə axmaq istədi.
“İşığı onun tək hamı sevirmi?” --
Girib ürəklərə baxmaq istədi.

Baxdı üzdə sevinc, ürəkdə ilham,
Damlar da gözünə alov göründü.
Kəndi qarış-qarış gəzdi bir axşam,
Gözünə işıqsız bir ev göründü.

Deyindi: “Bu evin sahibi hanı,
Canım, işıqdan da qaçarmı insan?”
Montyor çağırdı, döydü qapını,
Gəlmədi, gəlmədi qapını açan...

Dırmanıb həyətə düşdü divardan,
Gəzdi lal həyəti, kimsəsiz bağı.
Dönüb, ağ gilasa baxdığı zaman
Dibindəki çata getdi ayağı.

Gördü taladakı bostan yerini
Tamam bürüyübdür gicitkan, çayır.
Körpə tut elə bil çağırır səni,
Bircə su deməyə dili çatmayır.

Səsləndi, bir giley əks etdi səs də,
Uçan navalçalar yoxsa danışdı.
Hələ qapının da qıfılı üstə
Bir qara hörümçək tor bağlamışdı...

Yel əsdi, dil aldı sanki ağaclar,
Hər yarpaq telində bir səda dindi:
           -- Qonağı -- küləklər, sahibi -- quşlar,
Çırağı da aydı bu evin indi.

Ayaq atdı hara, göz qoydu hara
Elə montyorun qaraldı qanı.
Qonşu bir həyəti səslədi sonra,
Soruşdu: “Bu evin sahibi hanı?

Varlığı alışar qəlbi olanın,
Bu həyət işıqsız bəs necə qalsın?
Bir qarı hay verdi: “dava salanın
Yaxşısının evi beləcə qalsın;

Balası davadan dönmədi geri,
Qarı yollarına göz dikdi xeyli.
Qapadı gözünü bir yaz səhəri
Ürəyi həsrətli, dili gileyli.
Dedi: “Bunları da oğluma verin,”
Bax budur həyətin, evin açarı.
Ay oğul, sən hardan o bağa girdin,
Yeri, təzələmə dərdimi barı!”

Montyor xəyallar içində durub
Süzdü bu alovsuz, odsuz ocağı;
Sonra dörd tərəfdən dirəklər vurub
İşığa qərq etdi həyəti, bağı.

Gözündən qığılcım çaxdı yenə də,
Yandı bu gün üçün, gələcək üçün.
Dedi məşəl edim ürəyimi də
Bu evi dünyaya göstərmək üçün...

Moskva, 1960

 
Bizim Nizami yaşlı ağsaqqal, müdrik poeziyamız, eyni zamanda, həmişə gənclik həvəsli, gənclik ehtiraslı olub.
Əsl sənət «söz oxuna meylli» deyil
Başqa cür desək,  sənətkar insan  da dağlar kimidir.
Şair doğmalığı, şair yadlığı!
Təbiət arxayın idi, toxtaq idi. Ancaq zaman elə zaman idi ki,
Uzun müddət xatirə yazmağı xoşlamamışam. Elə indi də xoşlamıram.
Niyyətimiz haradır, Mənzilimiz?...
Ucalıq, mərdlik və dostluq poeziyası



free counters
Copyright© 2009 Saytı hazırladılar:
İdeya: İradə Tuncay
Dizayner: Nizami Allahyarov
Operatorlar: Mehriban Cəfərova, Gülər İsmayılova, Vüsalə Babayeva
Korrektor: Şamxal Şəbiyev
Site by: azDesign.ws