DALĞALARLA OYNAYAN QIZ
Uşaq kimi
Atıb-tutur onu dalğa:
Birdən tamam,
Tamam udur onu dalğa.
Deyirsən ki, köpük oldu,
Daşa dəyib sındı, itdi;
Yox, uzaqda,
Hamarlıqda
Ağac kimi yenə bitdi.
Qağayıdan vərdiş aldı,
Qol açaraq yelləndi o.
Külək əsdi, silkələnib
Dalğalara büləndi o.
Suyu elə qucaqladı,
Ehtirasla elə sıxdı,
Elə bil ki, dənizdən o
Dənizliyi alacaqdı.
Dalğaların səngərini
Xəncər kimi keçdi o qız.
Qat-qat gələn hər ləpədən
Bir tumanlıq biçdi o qız.
Üzdü, üzdü, uzaqlaşdı,
Kiçildi, ağ zolaq kimi,
Dənizin göy saçlarında
Gəzdi bir ağ daraq kimi...
Gözdən itdi.
Dalğa dəli,
Dalğa dəli kürən atdır.
Baş aparır,
İpə yatmır,
Hamı düşür həyəcana,
Hamı baxır, baxır ona;
Bir kişi də söz atır:
“Ey,
Qayıt, balıq balerina,
Ora sənin yerin deyil,
Cilovlamaq çətin olar,
Dalğa sənin ərin deyil....”
Bax, beləcə gün uzunu
Dalğalarla qız oynardı,
Dalğaları paltar kimi
Geyinərdi,
Soyunardı.
Bir gün yoxa çıxdı tamam.
Dalğalar da səngimişdi;
Deyən daha dənizin də
Nəfəsi bərk təngimişdi;
O qız ilə
Oynamaqdan yorulmuşdu;
Xumarlanıb,
Hamarlanıb,
Durulmuşdu.
O qız yoxdu. Bəlkə də var,
Yox sahildə ona baxan.
Gözəlliyi tufandadır,
Coş, ey tufan!
Gəlsin yenə
O qız dalğa, o qız dəniz!
Qaşı itən bir üzükdür -
Onsuz dalğa,
onsuz dəniz...
Qaqra, sentyabr 1965
|
|
