1972-ci ilin oktyabr-noyabr aylarında Başqırdıstana yaradıcılıq ezamiyyətinə getmişdim. Elə bir “xüsusi yaradıcılıq məqsədim” yox idi. Tatarıstanı, Başqırdıstanı, Ural ətəklərini gəzmək, yeni adamlarla görüşüb, təzə təəssürat qeydləri aparmaq istəyirdim.
Belə bir zamanda “qəfil qonağın” gəlişi Başqırd qələm dostlarını sevindirdi. “Təəssürat dəftərinə” yeni adlar, yeni ünvanlar düşdü. Çox yerdə xalqımızın, ədəbiyyatımızın ünvanına deyilən xoş sözlərdən məst oldum, “cavab nitqində” onların borcundan çıxa bilmədim.
Belə unudulmaz görüşlərdən biri Karmısal rayonundakı general Şaymuradov adına kolxozda oldu. Yeddi para kəndi birləşdirən bu kolxozda yeddi millətin nümayəndəsi çiyin-çiyinə işləyir, qardaşlıq, dostluq, qarşılıqlı hörmət dilində bir-birini sevir. Onlar əsərini oxumadıqları, özünü ilk dəfə gördükləri bir qələm sahibini elə mehriban, elə hərarətlə qarşılayıb, Azərbaycan torpağı, Azərbaycan ədəbiyyatı şərəfinə elə xoş sözlər dedilər ki... Bunlar bizim respublikaya turist kimi gəlmiş adi kolxozçular, müxtəlif tikinti-quruculuq mütəxəssisləri, Azərbaycanda vaxtı ilə hərbi qulluqda olmuş zabitlər, ədəbiyyat müəllimləri, kənd təsərrüfatı işçiləri - başqırdlar, tatarlar, ruslar, ukraynalılar, çuvaşlar, ümumiyyətlə yeddi millətin nümayəndəsi...
General Şaymuradov Böyük Vətən Müharibəsi illərində atlı diviziya komandiri olmuşdur. Onun döyüş taleyi Həzi Aslanova çox oxşayır. Hər ikisi general. Hər ikisi neçə döyüşdən qalib çıxmış qəhrəman. Hər ikisinin döyüş yolu Berlinə çatdı, özləri yox...
İndi General Şaymuradovun adı öz doğma kəndinin də daxil olduğu beynəlmiləl kolxozda yaşayır; böyüyən yeni nəsli yüksək vətəndaşlıq duyğularına səsləyir.
Yuxarıda dediyim kimi, bu hörmət-məhəbbət şüasından gözlərim qamaşdı, “cavab nitqini”  gec də olsa (bir qədər “uzaqdan” həmin günlərə baxdıqdan sonra), məktub şəklində kolxozun sədri Rifkat Əlimqafarova göndərirəm.