 |
|
|
VİKTOR XARA OXUYUR
Dalğaların üzündə
Dalğası qana batmış
Bir gitara oxuyur;
Magellan boğazında
Qəfil vulkanı yatmış
Bir gitara oxuyur,
Viktor Xara oxuyur.
Dünyanın üfüqündə,
İşıqların dilində,
Uca-uca dağlara
Yağan qarın dilində,
Okeanlar adlayan
Tayfunların dilində
Bir gitara oxuyur,
Viktor Xara oxuyur.
Təbəssümü necə ağ.
Səsi necə durudur,
Son dəfə öz qanını
Son nəğməsi qurudur.
Sinəsinə söykənib -
Sahibini uyudur.
Bir gitara oxuyur,
Viktor Xara oxuyur.
Yatır qara əməllər.
Qara yuxularına
Batır qara əməllər.
O qara beyinlərə
Qoyub ayaqlarını
Viktor Xara oxuyur.
Götürüb yerdən onun
Kəsik barmaqlarını,
İndi bütün əllərdə
Bir gitara oxuyur.
İndi bütün dillərdə
Viktor Xara oxuyur.
1974
|
|
|
|
|
|
| |  | | Bizim Nizami yaşlı ağsaqqal, müdrik poeziyamız, eyni zamanda, həmişə gənclik həvəsli, gənclik ehtiraslı olub.  Əsl sənət «söz oxuna meylli» deyil Başqa cür desək, sənətkar insan da dağlar kimidir. Şair doğmalığı, şair yadlığı! Təbiət arxayın idi, toxtaq idi. Ancaq zaman elə zaman idi ki, Uzun müddət xatirə yazmağı xoşlamamışam. Elə indi də xoşlamıram. Niyyətimiz haradır, Mənzilimiz?... Ucalıq, mərdlik və dostluq poeziyası
| | | | | |
|
|
