Birdən elə bil ki,
            bir səs  eşitdim,
Bilmədim mənası: alqış, ya qarğış.
Bayaqdan üstündə oturduğum daş
Sən demə,bir uçuq məzar daşıymış.

Diksinib ayrıldım dalğınlığımdan,
Gördüm ki, bir çiçək üzümə baxır.
Bir istək boylanıb yer lağımından
Həmsöhbət istəyir Xəyyamsayağı.

Nə vaxtsa eləcə çiçəkmişəm mən,
Nə vaxtsa beləcə insanmış o da.
Çiçəklər insanın təbəssümündən,
Daşlar qəzəbindən göyərir orda.

Hardasa özündən ayrılır insan,
Nə vaxtsa qayıdır,
                        tökülən dolur.
Fəqət nə əbədi ayrılığından,
Nə də dönüşündən xəbəri olur.

Şuşa, avqust, 1970