MEYMUNA ƏL ÇALMAQ ÖYRƏDƏN UŞAQ
Meymuna əl çalmaq öyrətmə, bala
O bir gün özünü oyada bilər.
İnsan dünyasından əl çala-çala
Heyvan dünyasına qayıda bilər.
Yığılar başına dost-tanışları,
Hər ağız açana əl çalar qonaq.
Sonra bu vərdişə uyan başları
Ağıllı başlardan kim ayıracaq?!
Ədalı başçılar qızar-qızınar,
Meymun da meymuna alçalar indi.
Daş üstə kəkliyi didən quzğuna,
Daş atan meymunlar əl çalar indi.
Meymuna əl çalmaq öyrətmə, bala,
Uşaqsan, bu ağır bir dərddi bəlkə,
Palıd yarpaqları əl çala-çala
Palıda əyilmək öyrətdi bəlkə.
Gərnəşər ağac da, daş da, qala da,
Tülkülər, dovşanlar xoşlar bu dəbi.
Tikərlər fillərə yaxın talada,
Çəpik qərargahı, alqış məktəbi.
Nə pisdi, bu səsə qatıb səsini,
Gəvəzə qarğalar tərif yazsalar.
Meymun vərdişini, meymun dərsini,
Ayı təlimçilər oğurlasalar...
Arı balsız qalar, qarışqa dənsiz,
Vaxt tapmaz ot çala çəpik çalanlar.
Çətin ki, yorulsun səbri tükənsin,
Meymuna əl çalmaq öyrətmə, bala!
Köhnə duruşunda baxar dağ-dağa,
Dağ qonşu ucaya, uca dağ deyər.
Meymun küllüyündə sülək sağsağan,
Qanad çalmağına əl çalmaq deyər.
Birdən əl çalmağa şir payı-şillə!
Meymunlar meymunluq eləsə,- azdı.
Birdən bu çəpiyə şirniksə şirlər...
Bir meşə qoşula bu səsə-azdı.
Yaxşıya yamanlıq öyrətmə, bala!
Meymuna insanlıq öyrətmə, bala!
1987.
|
