ŞANAPİPİK
Bəzən olur: daşı yeyir ağılsız insan.
Şanapipik, bu adada çınqıl gəzmə sən,
Baban görən, nənən görən
mərzlər yox daha,
Yüngülqədəm çətinliklər üzləndi üzdən,
Ağırqədəm asanlıqlar
dırmandı dağa.
Bir azını qulağına ayıq başların...
Bir azını boğazına haqq deyənlərin...
Daşlar gördü:
Daşlıqdan pis ömür başlanır,
Dağlar gördü: dili dağlı dağ deyənlərin!
Bu adada insanlardan kövrəkdi daşlar,
Bu adada yox insandan insana körpü:
Bu adada-vicdanlara pərsəngdi daşlar,
Bu adada dimdiyində quşların çöpü.
Diri-diri dəfn olunur burda adamlar,
Qum ağlayır, daş ağlayır, insan ağlamır-
Burda düzlük dükanında yalan satılır,
Vicdan tacir paltarında-
Vicdan ağrımır!
Burda insan yurd yerini qaldırıb göyə,
Yuva qurub, yuvasına əlləri çatmır.
Burda cılız qadınların ərləri köhlən,
Burda köhlən arvadların ərləri çatmır.
...Nə yaxşı ki, qulaq tutdum xoruz banına,
Nə yaxşı ki, külək səsi səsimi uddu,
Qurd da, quş da qoy çəkilsin öz ünvanına,
Bir zağa da, bir saralmış yarpaq da yurddu.
Bu dünyanın hər gününə sorağın olsun,
Bu adanı belə gördün-hayqır, kirimə.
Daş-qaya tap, yurd-yuva qur, insafın olsun,
Şanapipik, bir də mənim yuxuma girmə...
1989.
|
|
