Ədəbiyyat və incəsənət” qəzetinin  2 mart tarixli nömrəsində dərc edilən “Qəribə mülahizələr” məqaləsini oxuduqdan sonra belə bir qənaətə gəlirsən ki, bu sətirlər qayğıdan, insana hörmətdən daha çox fərdiyyətçilik və qeyri-adi böhtanlardan ibarətdir.
Bu, qarşıdakı sənətkara əvvəlcədən mənfi münasibət bəsləməyin qəti məhsuludur.
Tənqidçi düşünməlidir ki, həqiqət hər şeydən irəlidir. Ədəbiyyatı  şəxsiqərəzliyə verib, tənqidlə bəzəmək və obrazların xaraktesristikasını, nə də tənqidçi təfəkkürünün ideya saflığını açmır, həyatdan doğulan şerlərin özülü, əsası xalqdır. Xalqdan yazılan şerlərdəki obrazları tənqidçi ədalətli xarakteristika etməyib, uydurma fərziyyələr donu geydirdikdə, oxucu  onun özünə xas olmayan xarici təsir qüvvəsini hiss edir, sonra onun yalançı ideyalarına və karyera qazanmaq xatirinə ədəbiyyatdan bərk-bərk yapışmasına gülür. Düşünürsən, necə olur ki, məqalə müəllifi şair Məmməd İbrahimin “Bir ömrün qonaqları”, “Tərifdən qorxuram”, “Səməd Vurğunla söhbət” və “Şair vüqarı” şerlərindən uzun-uzadı söhbətlər açıb lüzumsuz , bayağı qeydlər etdiyi halda, xoşuna gələn  “İnsan ürəyi”, “Babamın səsi”, “Uçqun”, “Gecə düşüncəsi”, “Professor Gülə məktub”, “Mənim Naxçıvanım” kimi şerlərinin sadəcə olaraq adını çəkir, bir kəlmə də olsa şerlərdən söhbət açmır. Xoşuna gələn yerləri, özünün dediyi kimi “poetik ifadələr”ini  açıb göstərmir. Görünür qarşısında açıq-aşkar bir hədəf duyur, o da mütləq tənqid hədəfi. Elə buradaca hiss edirsən ki, tənqidçi özü-özünə zidd getməklə bərabər, məntiqsiz çıxış edir, özünün subyektiv fikirləri ilə yaşamamışdır