O, qədəm qoymuşdur yüz on beş yaşa,
Baxırsan, elə bil bir qoca dağdır.
Az qalıb ömrünü o, vursun başa,
Həyatdan əbədi ayrılacaqdır.
Yığılmış yanına neçə övladı,
Qoca öz nəslinə baxır son anda.
Doğrudu, hər ömrün ömürdür adı.
İnsan tək yaşadı osa cahanda.
O, salam verərək beş qərinəyə
Halal zəhmətinin yedi barını.
Yaltaqlıq etməyə, yalan deməyə
Tərbiyə etmədi övladlarını.
Alimdir üç oğlu, iki nəvəsi,
Neçə nəticəsi həkimdir onun.
Birinin arzusu, fikri, həvəsi,
Şairi olmaqdır ana yurdunun.
İndi bir otağa yığılmış onlar,
Qoca vidalaşır...Vəsiyyəti var.
O hələ danışmır, susmuşdur nədən,
Hamı gözləyir ki, dinər bax indi.
(Min illik bir ağac sanki kökündən
Titrəyib bir anda qopacaq indi.)

...Baxıb dövrəsində nəvələrinə
Qoca həvəsindən demədi heç nə.
Baxdı, bir də baxdı övladlarına,
Ölüm də yaşayış göründü ona.
Qoca öz-özünə düşündü bu dəm:
“Yox-yox, yaşayıram, yox, ölmürəm mən.
Həyatda min nəsil qoyub gedirəm,
Demək, mən ölmürəm-ölümdür ölən”.

1955