II
ÇOBANIN DÜŞÜNCƏLƏRİ
O, dərindən köks ötürdü,
Gen sinəsi endi, qalxdı.
Elə bil ki, bir andaca
Kükrəyəcək, daşacaqdı...
Lakin baxıb şah düzünə
Çoban xeyli danışmadı.
Deyəsən o, ürəyində
Gizli yandı, alışmadı.
Dillənmədi, dağ-dərəni,
Dilləndirən tütəyi də.
Sanki ona sirdaş olub
Susmuşdu dağ küləyi də
Mən baxırdım ona tərəf,
Alnı qırış, saçı ağdı.
Şah dağının ətəyində
Sanırdım ki, o da dağdı.
Düşünürdüm: “Niyə susmuş,
Niyə susmuş o ixtiyar?
Nədən onun ürəyində
Gülümsəmir gülən bahar?
Dedim:- Söylə, çoban qardaş,
Bu sükutun nədir adı?
O, üzümə baxıb bu dəm
Qəmli-qəmli pıçıldadı:
-Hər obanın öz yaylağı,
Hər tərlanın öz oylağı,
Dolaylarda bahar çağı
Bir doyunca gəzim, dağlar.
Bu dağlara, dolaylara
İndi onun üzü düşmür.
Nə vaxtdandır ceyranların
İzlərinə izi düşmür.
Çoxdan gözü yollardadır
Gül-çiçəkli baharın da.
O xınalı kəkliyin də.
Bu dağın da, o qarın da.
Hər baharda qarış-qarış
Bizim dağı gəzərdi o.
Hər bulaqdan su içərdi,
Hər çiçəkdən üzərdi o.
Bu dağlarda qonaq qalıb
Bəzən çalıb saz bu yerdə.
Bizə şer oxuyubdur
Qış Muğanda, yaz bu yerdə.
Bu dağlara çıxa-çıxa
Hər binəyə, alaçıxa
O çox nəğmə, qəzəl deyib
Onun özü gözəl deyib:
“Bir qonağam bu dünyada,
Bir gün ömrüm gedər bada.
Vurğunu da salar yada
Düz ilqarlı bizim dağlar”.
Çoban yenə danışırdı,
Çoban yenə kükrəyirdi.
Bir səs mənə: “O deyəni
Ürəyinə yaz,- deyirdi”.
Duyurdum ki, qoca çoban
Şer bilən, söz qoşandı.
Qəlbim onun qarşısında
Həm qəmləndi, həm utandı.
Sənətkarın hər sözünü
Məndən gözəl bilirdi o.
Şair kimi qəmlənirdi,
Şair kimi gülürdü o.
Elə bil ki, bulaq idi
Köksündəki vuran ürək,
Hey dolurdu, boşalırdı
Təzə bahar buludu tək.
Bu vaxt dalğın görərdiniz
Mənim gülər, şad qəlbimi.
Bir sükunət bürümüşdü
Sükunətə yad qəlbimi
Mən bilmirdim onu durub
Dinləsinmi könül sazım,
Yoxsa onun sinəsindən
Qopub gələn seli yazım?!.
Şah yaylağı, iyul 1956.
|
|
