MƏN ARAZ ŞAİRİYƏM
Mənə deyir birisi:
“Çox yazırsan Arazdan.
Nə bilim, gahdan quzu
Gahdan aslan Arazdan”
Neyləyim mən, neyləyim?!
Qələm gəldi əlimə --
Araz gəlir dilimə!
Neyləyim mən, neyləyim?!
Demişəm, bir də deyim:
Sahilində küləklər
Gəzməyib mənim qədər;
Sularında ördəklər
Üzməyib mənim qədər.
Gündüzlər aynam olub,
Gecələr laylam olub.
Qamışından kəsilib
Mənim çaldığım tütək.
Mən ondan su içmişəm
Anamdan süd əmən tək.
Sudan çıxan balıq tək
Ölərəm mən Arazsız.
Tayı itmiş ceyran tək
Mələrəm mən Arazsız.
O mənim mürəkkəbim,
Mən onun qələmiyəm.
O mənim telli sazım,
Mən onun Dilqəmiyəm,
Yox, Araz deyəndə mən
Yalnız çay düşünmürəm.
O, tarixdir, baxıram:
Ağlayır da, gülür də;
“Avesta”nın külündən
Bulanıqdır hələ də.
Gözlərimi mikroskop
Eləyib, hər damlaya
Mən baxmaq istəyirəm.
Mən yanan tariximi
Oxumaq istəyirəm...
Yox, Araz deyəndə mən
Yalnız çay düşünmürəm!
Mənim tək baxsan ona
Deməzsən adi sudur.
O, bir gəlin hörüyü,
Bir uşaq yuxusudur.
O, Qıratın yalmanı,
Bozatın tərliyidir;
Nənəmin ipəkliyi,
Babamın sərtliyidir...
O bu gün Muğanıma
Uzanan yaşıl qolum.
Bağıma ağ kəmərim,
Dağıma işıq yolum...
O, dilsiz çöllərimə
Nəğməkar dilim mənim.
Müqəddəs ellərimə
Müqəddəs Nilim mənim.
Hara getdi gedirəm,
Getdim, gedir mənimlə.
Sevinciyəm, qəmiyəm
Sevincimlə, qəmimlə.
O deyir, mən yazıram:
Mən Arazın səsiyəm.
Mən onun yatağıyam,
Mən onun sahiliyəm,
Mən onun ləpəsiyəm.
Dağları yara-yara,
Ən böyük dəryalara
Dildə söz, əldə qələm,
Onunla getməliyəm...
1961
|
|
