|
|
|
YARALI ŞİR
Qarşımda yaralanmış Bir şir heykəli durur: Neva kimi qəzəbli, Pyotr kimi məğrur... Uşaqlı anaların Döşündən keçib gələn, Ağ mərmər binaların İçindən keçib gələn Bir faşist mərmisindən Heykəl də yaralanıb! Yıxılmayıb şir heykəl, Şir kimi də dayanıb... Sol pəncəsi torpaqda, Sağ pəncəsində bir şar. Gözlərinə qan damıb, Yaxın getmə, parçalar! Bir az sağa qanrılıb, Gileylənir Nevaya; Deyəsən dili çatmır Yarasını yalaya... Hanı onu yaradan?! -- Sənətkarı gəzir şir; Döyüşlərə getməyə Şir ondan can istəyir. Hanı onu yaradan?! Əsrlər arxasında... İndi başqa əl gəzir O şirin yarasında. Ona məlhəm qoyulur, Ona yamaq vurulur; Şirsə yenə acıqlı, Yenə qəzəbli durur... Elə bil nərə çəkib, Şir bağırmaq istəyir, Bütün bəşəri bura Şir çağırmaq istəyir. Şir danışmaq istəyir, Şir soruşmaq istəyir; “Hər küçəsi bir tarix, Hər evi bir abidə -- Bir şəhəri dağıdan Əllər sağmı yenə də?! Verin didim onları Pəncəmdə mən yun kimi. Öz ovcumda əridib, Tökün boğazlarına Məni qurğuşan kimi... Şir danışır... Danışan Şir deyildi, mən idim. Mən Lenin şəhərinin Yaralı dünəniydim. Gəzirdim o əlləri: Qəmli, hirsli, əsəbi! Gəzirdim, gözlərimdə Yaralı şir qəzəbi... Leninqrad, 1961. |
|
|
|
|
|
| | | Bizim Nizami yaşlı ağsaqqal, müdrik poeziyamız, eyni zamanda, həmişə gənclik həvəsli, gənclik ehtiraslı olub. Əsl sənət «söz oxuna meylli» deyil Başqa cür desək, sənətkar insan da dağlar kimidir. Şair doğmalığı, şair yadlığı! Təbiət arxayın idi, toxtaq idi. Ancaq zaman elə zaman idi ki, Uzun müddət xatirə yazmağı xoşlamamışam. Elə indi də xoşlamıram. Niyyətimiz haradır, Mənzilimiz?... Ucalıq, mərdlik və dostluq poeziyası
| | | | | |
|
|