UŞAQ SƏSLƏRİ
Mən bir uşaq tanıyırdım, dəcəl bir uşaq, Xəyalının quş qanadı, yel atı vardı. Arzusunun gecələrdə səmaya uçmaq, Ulduzları sapa düzmək adəti vardı.
Ürəyində sərtlik olar, mərhəmət olar, Bir ürəkdə sığışardı bunlar bir yerə. Yaz olanda yuvasından didərgin salar, Qış olanda dən səpərdi boz sərçələrə.
Ayağını şeh yuyardı, saçını yarpaq, Bir aləmi dəyişərdi bir kəpənəyə. Dırmaşardı dağ başına, buluddan papaq, Şimşəklərdən qırmızı lent alacaq deyə.
Nə vaxt ömrün dan yerində güldü dünyaya, Nə vaxt ömrün səmasında qüruba endi? Qayaların qulağında batan sədaya, Çiçəklərdə günəş yuyan şehəmi döndü?
Hərdən məni diksindirdi ayaq səsləri: O qaçışlar qaçışına necə bənzəyir? Boylanıram, soruşuram, uşaq səsləri Elə bil ki, “o burdadır, darıxma” deyir.
Yüyürürəm dalısınca, görəm onu bir; Deyəm ona, uşaqlara dalaşmasınlar. Çağırıram, uşaqlar da yığılıb gəlir, Hər sorğuma, sualıma qulaq asırlar...
Gülüşürlər: “Hansı uşaq, nə uşaq, əmi?” - Əmi nədir, yoldaşıq ki, tay-tuşuq ki, biz... Mən oyundan çıxarılan bir uşaq kimi Pərt oluram, qayıdıram səssiz-səmirsiz.
Yox, əmiyəm, ay uşaqlar, əmi də deyin, Ömür keçir, nə inciyim, nə də ki, küsüm. Bircə məndən səsinizi əsirgəməyin, Ürəyimdə tək darıxar uşaqlıq hissim...
1964
|
|