 |
|
|
MÖVZULARIM TÜKƏNƏNDƏ...
Cabir Novruza
Mövzularım tükənəndə səbrim tükənir,
Az qalıram qələmimlə sinəmi yaram;
Sanıram ki, bir qayadan uçub köhlənim,
Boş yüyəni elə dartır, belə dartıram...
Mövzularım tükənəndə elə bil ki, mən
Otağımda cərəyansız bir sim oluram.
Qarışqadan, hörümçəkdən gücsüz görünən
Düşmənə də baş əyirəm, təslim oluram.
Daş yamanır ilhamımın ayaqlarına,
Xəyalımın qanadları mıxlanır yerə.
Yüz xal düşür ürəyimin varaqlarına,
Eh, nə bilim, bir gərəksiz misraya görə.
Döyüşlərdə məğlub olan cəngavər kimi
Bir əlimə qılınc alıb, birinə qalxan,-
Ortalığa töküb bütün təqsirlərimi,
İtsəyirəm mən özümlə vuruşa qalxam!
Arayıram günahları, günahkarları,
Özümün də bəd işimi bir-bir sayıram.
Kitabların arasından pis kitabları
Qucaqlayıb otağımdan qovalayıram.
Mövzularım tükənəndə deyirəm bir an
Gənclik dönə, bir qız sevəm- aldada məni.
Bu qəflətin, bu həsrətin qəm yuxusundan
Bir məhəbbət zəlzələsi oyada məni...
Mövzularım tükənəndə darıxır masam-
Onun dərdi yüz haçalı, onun dərdi min!...
Bu dəmlərdə heç nəyə də əlim çatmasa,
Qaysağını qopardıram Araz dərdimin.
Mövzularım tükənəndə bilmirəm nədən
Xətainin son nəğməsi yadıma düşür!
Əqidəsi qoltuğunda tövbəyə gedən
Qalileyin məhkəməsi yadıma düşür!
Neçə-neçə dona girir söz ürəyimdə,
Elə bil ki, mövzular da ölür, doğulur.
Bəzən elə mövzuların tükənməyi də
Dönüb mənə tükənməyən bir mövzu olur...
Oktyabr, 1966
|
|
|
|
|
|
| |  | | Bizim Nizami yaşlı ağsaqqal, müdrik poeziyamız, eyni zamanda, həmişə gənclik həvəsli, gənclik ehtiraslı olub.  Əsl sənət «söz oxuna meylli» deyil Başqa cür desək, sənətkar insan da dağlar kimidir. Şair doğmalığı, şair yadlığı! Təbiət arxayın idi, toxtaq idi. Ancaq zaman elə zaman idi ki, Uzun müddət xatirə yazmağı xoşlamamışam. Elə indi də xoşlamıram. Niyyətimiz haradır, Mənzilimiz?... Ucalıq, mərdlik və dostluq poeziyası
| | | | | |
|
|
