 |
|
|
ADİ GÜNLƏR EŞQİNƏ
Vaxt olur ki, xoş gəlməyir
Ömrümdəki təmtəraqlı günlər mənə.
O gün dingiş bir qız kimi
İfrat gəlir
Ən sevimli güllər mənə.
O gün, mənə
Qonşusunun paltarında toya gedən
Bir adamın yerişini xatırladır.
Kimə isə yandıq verən bir qadının
Gülüşünü xatırladır.
O gün bəzən
Nədənsə mən
madarını dəfn eləyən
Bir ananın kədərini düşünürəm.
Son səfərdə vurulan bir qəhrəmanın
Nakam qalmış zəfərini düşünürəm.
Təriflərdən qaçıb o gün
Tənha gəzmək istəyirəm:
Bir kasıbın süfrəsində
Çörək kəsmək istəyirəm.
Təmənnalı sağlıqların
Yalan qusan qədəhindən
iyrənirəm.
Bəxşiş qapan tamahların
Horralanmış qəhqəhindən
İyrənirəm.
Düzdür, o gün
Bir az çinli adamların
Baxışının buzu olmur.
Kimisinin gülüşü bol,
Gülüşünün duzu olmur.
Toy-bayramda onlar çoxu
Öz qınında mürgüləyər.
Gizli-gizli görüşlərin
Qılığında mürgüləyər.
Nə gizlədim, boyadılmış
Təntənəni, təmtərağı
Seyr etməyə təbim gəlmir.
Bu bəzəkli məclislərə
Qıçım gəlir, qəlbim gəlmir...
Ömrümüzün çox varağı--
adi günlər!
Təntənəsi, təmtərağı--
adi günlər!
Gəlin, bir də öpüm sizi,
Həyatımın əvvəlindən
Sonunacan səpim sizi...
1957.
|
|
|
|
|
|
| |  | | Bizim Nizami yaşlı ağsaqqal, müdrik poeziyamız, eyni zamanda, həmişə gənclik həvəsli, gənclik ehtiraslı olub.  Əsl sənət «söz oxuna meylli» deyil Başqa cür desək, sənətkar insan da dağlar kimidir. Şair doğmalığı, şair yadlığı! Təbiət arxayın idi, toxtaq idi. Ancaq zaman elə zaman idi ki, Uzun müddət xatirə yazmağı xoşlamamışam. Elə indi də xoşlamıram. Niyyətimiz haradır, Mənzilimiz?... Ucalıq, mərdlik və dostluq poeziyası
| | | | | |
|
|
