 |
|
|
İNSAN MONOLOQU
Dünyaya gəlmişəm
Dünyanın çağrışıyla.
Yaşayıram
anamın sevgisi,
atamın qayğısı,
nənəmin alqışıyla.
Dünyadan gedəsiyəm
Dünyanın ya qocalıq
ya infarkt,
ya xərçəng qarğışıyla.
Dünyada nə hökmdar,
nə Allah olmaq istəyirəm.
Hər fikrin, hər ürəyin
təzadlar adasına
səyyah olmaq istəyirəm.
Nəşələr qəsrinə,
qəmlər odasına
qonaq olmaq istəyirəm.
Azarlar tropikinə
dərman gətirir gəmim--
Aydan gəlmiş adam kimi.
O səyyah atam kimi
Silahsızam, pakam, təmizəm.
Hələ siz olmamış sizəm.
Mənə bədxahlar fəndi verməyin.
Talelər kəməndi verməyin.
Mən gözəllər saçına
Meh olmaq istəyirəm.
Təbəssümlər çəməninə
Şeh olmaq istəyirəm.
Qoyun bir ömür zəlzələsinə
qonşu olum.
Nakam məhəbbətlərin
İsa-Musa quşu olum...
Raketlər dimdiyində
yatırmayın məni.
Atomlar pərşumunda
batırmayın məni.
Onsuz da insan ömrü
azdır, az.
Ölüm dünyası kəşf edəndən
Kolumb olmaz,
Qoyun yeni-yeni
nur dağı tapım.
Qoyun vaxtsız ölümləri
vaxtında tapıb aparan
sirrlər qaynağı tapım.
Ölkələr var, əlində
Kədər qaşığı görürəm.
Xalqlar var, tikəsində
sevinc bulaşığı görürəm,
Qoyun bunları duyum,
bunları yazım,
Hakimi Hitler vəsiqəli
oyunları yazım.
Fikrimin son həddi--
ayrılı fikirlər
səddini qırmaqdır.
Əsəbi başlardan
silahlar boşaldan,
qəzəbli imzalar
hökmünü yumşaldan
ədalət kürsüsü
qurmaqdır.
Nəsibim əbədi axtarış,
xatirə, yazıdır.
Xatirə dəftərim də
insana qalasıdır...
1967.
|
|
|
|
|
|
| |  | | Bizim Nizami yaşlı ağsaqqal, müdrik poeziyamız, eyni zamanda, həmişə gənclik həvəsli, gənclik ehtiraslı olub.  Əsl sənət «söz oxuna meylli» deyil Başqa cür desək, sənətkar insan da dağlar kimidir. Şair doğmalığı, şair yadlığı! Təbiət arxayın idi, toxtaq idi. Ancaq zaman elə zaman idi ki, Uzun müddət xatirə yazmağı xoşlamamışam. Elə indi də xoşlamıram. Niyyətimiz haradır, Mənzilimiz?... Ucalıq, mərdlik və dostluq poeziyası
| | | | | |
|
|
