 |
|
|
BABAMIN SƏSİ
Babamın gür səsi vardı,
Babam bəzən
Elə bərkdən danışardı--
Az qalardı taxçadakı
çıraq sönə.
Yarpaqlar
tab gətirməzdi
gülüşünün
ləpəsinə.
Babam elə danışardı,
Bəlkə də bir
Qərbli qonaq
Deyərdi ki,
insana bax!
Adətə bax!...
O coşanda,
O qəzəblə danışanda
Deyərdin ki, bu saatca
Sinəsindən şir çıxacaq...
Bəli, babam,
Dağ oğluydu!
Dağ sinəli
olmalıydı.
O, səsini
Şimşəklərlə cilalayıb,
Gurşadlarla yumalıydı!
Babama da bu gur səsi,
Köhlən yoran
Bu nəfəsi--
Miras verən babalardı,
Min illəri yola salan
Bu dağlardı,
Dərələrdi,
obalardı.
Qıjıltısı qulaq tutan
çay dərəsi--
Keçməliydi onun səsi.
Quzuların mələşməsi,
Qartalların qıyıltısı,
Arıların guyultusu,
Dağ selləri,
Dağ yelləri
Maqnit olub
Səsi-ünü
tutan yerdə,
Ağız açan mağaralar
Top nərəsi udan yerdə--
Torpağın axın-axın
At dırnağı görən igid,
Xoş gününü
Əldə qılınc--
At belində sürən igid
Gur səslə de,
Harayla da--
İlkin hasar oldu yada,
Meşələrin sükutuna
Batan kəndlər,
Dərələrin boğazında
yatan kəndlər
Nərələrdən qalxmalıydı.
Bu nərələr
Basqınlara,
Silahlanmış azğınlara
İgidlərin ən birinci
qalxanıydı.
Bəzən elə bir nərə də
Sıldırımlı bir dərədə
Səda verib min olurdu.
Qoca dağlar silkələnib
Düşmən üstə uçulurdu...
Qoy bu günün düşməni də
At çapmasın harın-harın,
Torpaq altda gizlətmişik
Gur səsini babaların!..
|
|
|
|
|
|
| |  | | Bizim Nizami yaşlı ağsaqqal, müdrik poeziyamız, eyni zamanda, həmişə gənclik həvəsli, gənclik ehtiraslı olub.  Əsl sənət «söz oxuna meylli» deyil Başqa cür desək, sənətkar insan da dağlar kimidir. Şair doğmalığı, şair yadlığı! Təbiət arxayın idi, toxtaq idi. Ancaq zaman elə zaman idi ki, Uzun müddət xatirə yazmağı xoşlamamışam. Elə indi də xoşlamıram. Niyyətimiz haradır, Mənzilimiz?... Ucalıq, mərdlik və dostluq poeziyası
| | | | | |
|
|
