 |
|
|
ŞƏHƏRDƏN KÖÇƏN TƏPƏ
Bu gün yaman məyus oldum,
Bu gün səhər--
Gördüm:-şəhər kənarında
Bir təpəni sökürdülər...
Orda çoxlu çöl nanəsi,
Orda çoxlu xınalı daş...
Dayan bir az, dayan bir az,
Maşın yoldaş!
Yox, maşınlar dayanmadan
O təpəni didirdilər:
Dayanmadan, quzğun kimi
Elə bil ki, çidarlanmış
Bir köhləni didirdilər:
O təpənin
Balaca yal balaları
Maşınların xortumuyla
Haçalanıb
dəvə, köşək olurdular.
Kəfkir vuran maşınlardan
Qazancalı maşınlara
Axıb xörək olurdular.
Qayasından qoparılan
Məyus daşlar
Yığılırdı maşınlara.
Elə bil ki, kəsik başlar
Yığılırdı maşınlara.
Dimdiyində tük gətirən,
Çöp gətirən bir quş gördüm-
Bilmirdi ki, hara qona.
Bu gün erkən işə çıxan
Qarışqalar
dönəcəkmi yuvasına?
Gözlərimə çox əsəbi,
Çox pərişan dəydi külək:
Bəs o harda uyuyacaq,
Bəs o harda dincələcək?
Kim tapacaq uşaqların
Daş dibində gizlətdiyi
Kiçik taxta qılıncını?
Uşaqların döyüş-vuruş
Qalasının bu xıncımı
Qulağıma sanki dolur.
Çiçəklərin təbəssümü
Üzüquylu...
Arxezoyun, Kaynazoyun təəssüfü
Xəyalımda bütün yolu
Düşünürəm: bəlkə elə
Bir eranın geoloji
Muzeyini itirirlər.
Bir axtarış güneyini
Bir axtarış quzeyini itirirlər.
Bu nə sözdür, nə deyirəm?
Bəs təzə ev, təzə meydan?..
-Mən nə bilim,
Başımıza yer qəhətdi?
Axı niyə şəhərlərdən
Qovmalıyıq təbiəti...
1960.
|
|
|
|
|
|
| |  | | Bizim Nizami yaşlı ağsaqqal, müdrik poeziyamız, eyni zamanda, həmişə gənclik həvəsli, gənclik ehtiraslı olub.  Əsl sənət «söz oxuna meylli» deyil Başqa cür desək, sənətkar insan da dağlar kimidir. Şair doğmalığı, şair yadlığı! Təbiət arxayın idi, toxtaq idi. Ancaq zaman elə zaman idi ki, Uzun müddət xatirə yazmağı xoşlamamışam. Elə indi də xoşlamıram. Niyyətimiz haradır, Mənzilimiz?... Ucalıq, mərdlik və dostluq poeziyası
| | | | | |
|
|
