 |
|
|
DƏNİZ ŞƏHƏRİNƏ SƏFƏR
Bu gecə evimdən qovdum gecəni,
Yenə gəzdiyimi tapa bilmədim.
Bu gecə fikrimdən gəlib keçəni
Yoğura bilmədim, yapa bilmədim.
Dedim bu gecədən gül ətri alam,
Qatam könlümdəki nəğmə səsinə.
Ayın ziyasından nur çətri alam,
Tutam bir gözəlin pəncərəsinə.
Mən bir yana çəkdim, ilham bir yana;
Gördüm pəncərəmdə dəniz qabardı.
Dalğalar fikrimi neft daşlarına
Bilmədim heç necə çəkib apardı.
Çoxdan olmamışam burda, eləmi? --
Şerimin nə qədər sözü paslanıb.
Gərək iş başında sıxam əlini,
Dəniz qəhrəmanı, dəniz aslanı!
Burda hər ürəkdə bir dəniz yatır,
Hələ xəbərsizəm dəfinəsindən.
Sudan nur göyərir -- buruq boy atır --
Muştuluq Xəzərin xəzinəsindən!
Bu yerin ilk özül daşı hünərmiş,
Bütün inadları hünər qırıbdır.
Bu qara daşlar da maneələrmiş
İnsan tapdalayıb, daşlaşdırıbdır.
Gör bura nə böyük ada köçübdür! --
Hər insan qəlbində bir sahil-şəhər.
Şair, söz gəmini bu adaya sür,
Dalğa yar ömrünün sonuna qədər.
1973
|
|
|
|
|
|
| |  | | Bizim Nizami yaşlı ağsaqqal, müdrik poeziyamız, eyni zamanda, həmişə gənclik həvəsli, gənclik ehtiraslı olub.  Əsl sənət «söz oxuna meylli» deyil Başqa cür desək, sənətkar insan da dağlar kimidir. Şair doğmalığı, şair yadlığı! Təbiət arxayın idi, toxtaq idi. Ancaq zaman elə zaman idi ki, Uzun müddət xatirə yazmağı xoşlamamışam. Elə indi də xoşlamıram. Niyyətimiz haradır, Mənzilimiz?... Ucalıq, mərdlik və dostluq poeziyası
| | | | | |
|
|
