PAYIZ NİDASI
Sənə də qar yağdı, güvəndiyim dağ! Sən də örənidin, a yaşıl yamac! Sən niyə dinməzsən, qaragöz bulaq, Sən niyə kövrəksən, ürəyini aç!
Lal dili verilib bu dəli çaya, Bir cavan yasından gələnlər kimi. Sən niyə tutqunsan, xınalı qaya, Ər yolu gözləyən gəlinlər kimi.
Mən insan bilmişəm qayanı-dağı, Təbiət yaşamır təbiət üçün. Mən ki, bu yerlərə gəlmirəm axı, Sadəcə təəssüf, ya heyrət üçün.
Mənim də baxtımda bu mənzərələr Fəsil fırlatmağa girəvə tapır. Mənim də daş əlim qılınc dərələr, Mənim də boş əlim Daş zirvə tapır.
Hanı o başıma dolu yağdıran Başı ayağından yalın olanlar. Hanı kürəyinə tərif yaxdıran Dili dabanından qalın olanlar. Tökər budağından çürük qozları, Ərinti, çürüntü bişirər payız. Yayın bürküsündə qalxan tozları Dağlardan aşağı düşürər payız.
Dağlar payızlıdır, mən titrək əlli, Gözümdə gör nələr canlandı, nələr... Dağlar baharlıdır, mən əqidəli, Yaşasın baş-başa bu abidələr! 1970
|
|