VƏTƏN MƏNƏ OĞUL DESƏ
Buyruqlara sığışmayan inaddım, Çox qanadlar yorub salan qanaddım. Ulduzlara barmaq silkib, daş atdım; Nizamlara baş əyməzdi nizamım.
Qayaları haçalardı qüdrətim, Buludları parçalardı qüdrətim Şimşəkləri qıçalardı qüdrətim, Yorulanda nur mizrablı ozanım.
O selablar seləliyim yalanmış, Ötən günlər çalağanmış, çalanmış. Bircə kövrək xatirələr qalanmış, Onu da ki, ha çevirim, ha sanım...
Vətən mənə oğul desə nə dərdim, Mamır olub qayasında bitərdim. Bu torpaqsız harda, nə vaxt, nə dərdim -- Xəzanımdır, xəzanımdır, xəzanım.
Dünənimi döşdən asan deyiləm, Dünənimə qəbir qazan deyiləm. Ürəyimsiz kəlmə yazan deyiləm, Nə qədər ki, öz əlimdi yazanım. 1970
|
|