|
|
|
VİKTOR XARA OXUYUR
Dalğaların üzündə Dalğası qana batmış Bir gitara oxuyur; Magellan boğazında Qəfil vulkanı yatmış Bir gitara oxuyur, Viktor Xara oxuyur. Dünyanın üfüqündə, İşıqların dilində, Uca-uca dağlara Yağan qarın dilində, Okeanlar adlayan Tayfunların dilində Bir gitara oxuyur, Viktor Xara oxuyur.
Təbəssümü necə ağ. Səsi necə durudur, Son dəfə öz qanını Son nəğməsi qurudur. Sinəsinə söykənib - Sahibini uyudur. Bir gitara oxuyur, Viktor Xara oxuyur.
Yatır qara əməllər. Qara yuxularına Batır qara əməllər. O qara beyinlərə Qoyub ayaqlarını Viktor Xara oxuyur.
Götürüb yerdən onun Kəsik barmaqlarını, İndi bütün əllərdə Bir gitara oxuyur. İndi bütün dillərdə Viktor Xara oxuyur.
1974
|
|
|
|
|
|
| | | Bizim Nizami yaşlı ağsaqqal, müdrik poeziyamız, eyni zamanda, həmişə gənclik həvəsli, gənclik ehtiraslı olub. Əsl sənət «söz oxuna meylli» deyil Başqa cür desək, sənətkar insan da dağlar kimidir. Şair doğmalığı, şair yadlığı! Təbiət arxayın idi, toxtaq idi. Ancaq zaman elə zaman idi ki, Uzun müddət xatirə yazmağı xoşlamamışam. Elə indi də xoşlamıram. Niyyətimiz haradır, Mənzilimiz?... Ucalıq, mərdlik və dostluq poeziyası
| | | | | |
|
|