MƏNİM VALİDOLUM
Bu fikir mərhum şairimiz Əhməd Cəmilə məxsusdur.
Bir dəfə səhhətini soruşanda dedi: "Nəvəm mənim validolumdur. O, bizə gələndə bütün ağrılarımı unutdurur". Bir neçə ildən sonra bu hiss mənə də doğmalaşdı. Həmin fikri yazıya çevirməyə çalışdım.
Mənim validolum körpəcə nəvəm...
O gəldi- ürəyim ağrını danır.
O gəldi- çay gəlir, çöl gəlir evə,
Olur iş otağım futbol meydanı.
At kimi çullayır yazı masamı,
Açıb qayışımı cilov düzəldir.
"Quyruğu bəs hanı?
Yalı bəs hanı?
Yox, belə at olmaz!»- xoşuna gəlmir.
Kağıza bığ çəkir: uzun bağ, eşmə.
"Qoy, - deyir, - babası, çənəndən asım,
Qara bığlarını buna dəyişmə,
Qoy elə saqqalın bığ da saxlasın".
Sualın aramı, uyğusu yoxdur:
"Niyə qaranlıqda ulduzlar azmır?”
Bəs niyə pişiyin buynuzu yoxdur?"
"Göy niyə tökülmür?"
"Yer niyə aşmır".
Kiminsə kəlamı yadında qalıb:
Mən tutqun olanda dillənir balam:
"Günəş güləyəndir,
Ay qaşqabaqlı...
Birisi nənəmdir, birisi babam".
Mənim validolum, - körpəcə nəvəm,
Həniri gəldimi- qəm itkin düşür.
O gəldi-çay gəlir, çöl gəlir evə,
Gözümə, könlümə gün ilkin düşür.
Boyuna boy alım dağ zirvəsindən,
Adına ad verim: qeyrət səngəri!
Mən qoca qoruqçu vəzifəsində,
Sən ana dilimə sərhəd əsgəri.
Suya yönəlməyə, oda varmağa
Qolum, qanadım ol, ey körpə nərim!
Üfüqdən üfüqə od aparmağa
Gözündən qığılcım gözlər gözlərim.
Pitsunda, 2 noyabr, 1983.