VƏFALIYA CAN QURBAN...
"Vəfasız atar gedər"
Heç bilmirəm kimdi yazan, kimdi oxuyan?
Vəfalıya qurban olmaz can nəyə layiq?
Kimdi səhər şəfəqindən çələng toxuyan?
Kimdi deyən: ölüm sözü ölməyə layiq?
Səhər-səhər qapı döydüm-ürək qapısı,
Dedim: "Əhdə vəfalıdan bir dəstə çiçək...
Seldən qopub, yeldən qopub,
Oddan yapışıb,
Bir də onu bu ünvana kim göndərəcək".
Üz dönəndə ünvanlar da sifətsiz, uçrum,
Yaxşı olur cib töhfəsi gül töhfəsindən...
Durub indi daşı öpüm,
Taxtanı qucum?
Nitqim batdı, dilim dondu, "dil töhfəsindən".
Nə yaxşı ki, yaxşıların ünvanı dünya,
Qum üstündə söz göyərdir sayalı əllər.
Ovundurdu sinəmdəki dünyanı dünya,
Əl uzatdım-
Gül uzatdı vəfalı əllər.
...Göy gurlayır, yağış yağır, ildırım çaxır.
İtən nəğmə, batan nəğmə doğulur yenə.
Təzə çəhlim, təzə cığır yollara çıxır,
Təzə səslə köhnə nəğmə oxunur yenə...
Mən bilmirəm əhd-etibar azalıb, artıb?
Odun rəngi, otun rəngi dəyişməzdi ki...
Köhnə dəbdə layla demək köhnəlib artıq,
Bəs neyləyək?
Körpə səsi "köhnə" səsdi ki...
Dəli könül, vəfasıza, nə söz, nə hədə...
Can qurbandı söz yazana, oxuyana da!
Daş heyifdi, vəfasızsa, daş atma hədər...
Dəli könül, görək qeyri nə düşür yada...
Bəd əl düşür öz fəndinin məngənəsinə,
Məqam tapdı- qənimini qənimət verir.
Zamanını çək zamanın məhkəməsinə,
Zaman üzü dönüklərə zəmanət verir...
1987.
|
|
