 |
|
|
YENƏ BU KÜLƏKLƏR
Yenə bu küləklər qoymayır yatam,
Bir səmtə səsləyir hər əsən külək,
Küləklər ağzında didilir adam,
Bunları kim didib,
Kim əyirəcək?
Kiçik kiçildikcə böyük böyüyər,
Yıxanı yıxanın qərəzi olmaz.
Özünü itirən özündən deyər,
Hörümçək torundan tərəzi olmaz.
Sərsəri küləklər gəvəzə qarğa,
Səllimi küləklər yüyənsiz qadın.
O qənim-qəlbində yanan çırağa,
Bu qənim...Vay odu arada qaldın.
Bu hansı tufandı-babası boz qurd!
Qeyb olan nəfəsdir-külək donunda.
Torpağa hopana yurd oldu bu yurd
Səmaya qalxanda şimşək donunda.
Qoca küləklər var- Nizami səsli,
Ucalıb, ucaldan onu anlayar.
Bir əsim əsməsi səhraya bəsdi-
Bulud soyundura, sel heşanlaya.
Qapqara küləklər gecələr əsir,
Ağ geyir dan yeri ağaran kimi.
Aparır adamı qurd vahiməsi
Qoyunu dalınca aparan kimi.
Nə qədər dağ öpdüm, yer qucaqladım,
Yurdumdan-yuvamdan doyan olmadım.
Külək səslərinə qulaq bağladım,
Külək vədlərinə uyan olmadım.
Yol azıb, ünvandan ünvana axır,
İnam satmalıdır, vəd satmalıdır.
Bu yazıq küləklər aldanıb axı,
Bəlkə də haqqı var- aldatmalıdır.
Kim duyar bir qəlbin hay-harayını,
Mən düzəm, "düz əllə" düzləşməmişəm.
Hələ ürəyimin "Qış sarayını"
Yıxan küləklərlə üzləşməmişəm.
3 iyul 1988
|
|
|
|
|
|
| |  | | Bizim Nizami yaşlı ağsaqqal, müdrik poeziyamız, eyni zamanda, həmişə gənclik həvəsli, gənclik ehtiraslı olub.  Əsl sənət «söz oxuna meylli» deyil Başqa cür desək, sənətkar insan da dağlar kimidir. Şair doğmalığı, şair yadlığı! Təbiət arxayın idi, toxtaq idi. Ancaq zaman elə zaman idi ki, Uzun müddət xatirə yazmağı xoşlamamışam. Elə indi də xoşlamıram. Niyyətimiz haradır, Mənzilimiz?... Ucalıq, mərdlik və dostluq poeziyası
| | | | | |
|
|
