ŞAİR, NƏ QAZANDIN?
Şairəm, eşqim də öz qəlbim kimi mərdanədir.
Ə.VAHİD
Yalan yalmanına əli dəymədi,
Üzəngi bassa da tərifçi çapar.
Baş da əydirmədi, baş da əymədi,
Dili dil açmadı ağlından qabaq.
Mən onu görmüşdüm nurani çağda,
Qızıla sarınmış yumaq kimiydi.
Mən onu görmüşdüm pirani çağda,
Uşaqdan da uşaq, uşaq kimiydi.
Sınardı, deməzdi ürəyim sınıb...
Yerə də, göyə də halaldı andı.
Manat əvəzinə əlyazmasını
Aca-yalavaca bağışlayandı.
Qəlbində bir işım Məcnun gümanı,
Dəminə dəmkeşdi qəmi də hərdən.
Azanda, çaşanda öz ünvanını
Dönüb soruşardı sürücülərdən.
Mən onu görmüşdüm ürəyi güzgü,
Palıd gövdəsinə bənzəri vardı.
Mən onu görmüşdüm üzülü, üzgün,
Büdrəsə, qarışqa tapdalayardı.
Onu görməmişdim o illərdə ki,
Xəyanət yarğandı mərdanəliyə,
Zaman da ikili, zaman da iki,
Zaman da yorğandı mərdanəliyə.
İnsana qanaddı adi həvəs də,
Həvəsi gözündə qalanlar azmı?
Məhbəs də, qəfəs də, həbs də, qəsd də
İnsan mərd olanda həddini aşmır.
Ağ yola səslərdi istəklər onu,
Mərdin söykənəyi qayadı, dağdı.
Mərdanə olmasa küləklər onu
Qatıb yarpaqlara aparacaqdı.
Mən onu görmüşdüm ürəyi güzgü,
Mən onu görmüşdüm üzülü, üzgün.
Heç onu görmədim hüzünlü, küskün
Şair, nə qazandın mərd olmağınan!
1988.
|
|
