ƏGƏR SON NƏĞMƏMİ OXUYA BİLSƏM
Axşamdan səhərə yetdiyim kimi,
Əgər min arzumdan birinə yetsəm,
Əgər Naxçıvana getdiyim kimi,
Ərdəbilə getsəm, Təbrizə getsəm;
Əgər hər məkanda haqq əkənləri
Haqlı döyüşlərdə qalibdi-görsəm.
Özgə torpağına göz dikənləri,
Çubuqsuz-çətənsiz qalıbdı görsəm;
Əgər şah düzündən boylansam aya,
Xətai qılıncı pilləkan olsa:
O Şahlı dünyadan şahsız dünyaya,
Şahlıq ləyaqəti yollayan olsa;
Əgər son ayaqda başımın üstə,
Öz ana dilimi şam kimi görsəm.
Nəfəsim çırpınıb çıxsa qəfəsdən,
O şamda əriyən qəlbimi görsəm;
Əgər xoş anlarım, xoşbəxt anlarım,
Bir gödək ömürdə baxtıma yarsa,
Qəfləti yuxuma daş atanların,
Daşı öz qəbrinə qismət olarsa;
Əgər durnaların düzümü düzsə,
Yayda yaylaqlara qayıdacaqsa.
Əlim ayağımı torpaqdan üzsə,
Dilim məramımı oyadacaqsa,
Qələmim dünyaya əmanət olsa,
Gözümün işığı bir gözə töhfə.
Bir də gəlişimə zəmanət olsa-
Gəlməzdim mən belə dünyaya, tövbə!
İnam olacaqdır-dözüm vardısa,
Qəmi dəm eləmək o mənə qaldı.
Bir-iki yaraqlı sözüm vardısa-
Vətəndən almışdım, Vətənə qaldı.
Qoca Xudafərin! Susmaz gur suyam:
Qəddin düzəlməmiş ölsəm, bağışla.
Görüşə bilməsəm, Nursum-nur suyum,
Ölkələr içində ölkəm, bağışla!..
Əgər son nəğməmi oxuya bilsəm...
Bir də öz gücümlə özümə baxdım.
Əgər son nəğməmi oxuya bilsəm,
Yəqin ki, bunları oxuyacaqdım...
1989.
|
