DALIMCA GƏLMƏ
Ta mənim dalımca gəlmə, əzizim,
Bir şöhrət çəhlimi tap, qoşul ona.
Çətin cığırımız yollaşa bizim,
İz tapaq bir məslək qonşuluğuna.
Sabahın sədası bu gündən gəlir,
Taledir quruda tapdığın qayıq.
Əvvəlin sonu yox, sonun əvvəli,
Sən mənim dalımca daş at da, qayıt.
Göyün hökmü ola,
Yerin imzası,
Mən özüm istəsəm - dalımca gəlmə.
Doğrunun diktəsi, şərin duası
"Dalımca gəl desə",
dalımca gəlmə.
Yedəkdə nərin də nərliyi itir,
Neçə çubuq yeyir bir tikan üçün.
Əsrin günahları gözümdə bitir,
Mən kiməm, nəçiyəm bu məkan üçün?
Var təkan verəni cəhdin, həvəsin,
Bir gözəgörünməz köməyindədir,
Səni yedəyində aparan kəsin
Özü də kiminsə yedəyindədir.
Mən ki yer eşmədim yola çıxmağa,
Çəkməyə öz yüküm bəs eylər, atam.
Mən öz cığırıma özüm sığmaram,
Nə rəva, sığmaza sığmazı dartam.
Noxtası quşquna bağlı yol gedən...
Sonrası? - Beləcə adət, öyrəniş!
Sonrası? - Ləyaqət gedər əlindən,
Sonrası - alçalış,
Sonrası! - hər iş...
Yoluna yol verməz duman da, çən də,
Özün öz yoluna özül olmasan;
Arxadan gələn də, öndə gedən də,
Ortada qalan da özün olmasan.
Sən mənim dalımca gəlmə, əzizim.
19 iyun 1991, Quba
|
|
