GÖY ALTINDA, YER ÜSTÜNDƏ
Bu dünya ibrətdi, bu dünya dərsdi,
İtirən uduzur,
Götürən udur.
İnsanın varlığı quruca səsdi,
Sonu da qəfəsdi... Sonrası yoxdur.
Dağ aşar, çay adlar insan qədəmi,
Bir qaçmaq olmayır söz gürzəsindən.
Vaxt olur götürüb kağız-qələmi,
Qaçmaq istəyirəm Yer kürrəsindən.
Bu göy Allahındır,
Bu Yer Allahın,
İnsana pay verdi - didişmə düşür.
Allahı dananlar Allaha yaxın,
Allahı sevənə gor eşmək düşür.
Doğudan Batıya yol uçub deyən,
İnsandan-insana yol gözə dəymir.
Kimsə, deyirlər ki, yoltapıb göyə,
Dəymir gözlərimə möcüzə, dəymir.
Əl verib, əl tutmaq nə dəb, nə vərdiş,
Əl tutan bir isə, əl kəsən min-min.
Əkindi, səpindi, biçindi, vərdi,
Torpaqdı mayası mənim şerimin.
Yada mərhəm deyil hər yadda qalan,
Var kürsü "dahisi", yığnaq "dahisi".
Dahilər - hər sözü bir dağ, bir qala
Cahillər - dağıtmaq, yıxmaq "dahisi".
Əməl muzeyidir insan yaddaşı,
Ad ki həkk olundu - şöhrət daşı var.
Torpağın üstündə bünövrə daşı,
Torpağın altında əhlət daşı var.
Tale bir xoş ömrü çox gördü mənə,
Tikan da əkilməz qəbrimin üstə;
Ha qovdum özümü mən öz zirvəmə,
Ha qovdum... dərd yığdı dərdimin üstə.
Torpağa söykəndim - gücüm dağ gücü,
Torpaqdan üzüldüm - çürümüş dənəm.
Mən halal zəmidən bərəkət biçib,
Haram xırmanında döyə bilmərəm.
Qaçana çatmarıq, çatmaq da nahaq,
Uzaqlar uzaqdır, yaxın görünmür:
Bu gözdən o gözü görmürəm daha,
Gözümün içi də yaxşı görünmür.
Torpaqsız, bu yurdda min bölgü olur,
Böyüyən iddiam - bəlkə də sonum!
Ey atamın ruhu, mənə həyan dur,
Quş olum, bir kola, bir daşa qonum...
Nə göydə göyüm var, nə yerdə yerim,
Yolçuyam Yer ilə göy arasında;
Haradır mənzilim - hələ bilmirəm,
Taleyin tay-təkər arabasında...
4-5 mart, 1991
|
|
